Foto’s zijn een afspiegeling van ons leven, van zowel de hoogte- als dieptepunten. En als we door een fotoalbum bladeren, of een mapje met losse foto’s vinden van ’n schoolreisje van de 1ste klas middelbare school naar Parijs, dan voel je daar iets bij. Tenminste ik wel. Emoties komen los. Je gevoelens bij die ene snapshot, doen onbewust iets met je.
Foto’s zijn een trigger naar onze hersenen.
Onderzoek door Judy Weiser (bron: PhotoTherapy Techniques) leert dat de antwoorden die wij geven op vragen over onze foto’s, een trigger zijn naar onze hersenen. Terwijl we naar die ene foto kijken namelijk, wordt er een verbinding gelegd met ons onderbewustzijn. En ’t mooie ervan is, dat ‘t niet uitmaakt of we zelf op de foto staan, of dat wij zelf de foto hebben gemaakt, of dat we ‘t gewoon een mooie foto vinden en die daarom in onze fotocollectie terecht gekomen is.
Dus, we denken en praten niet alleen bij ’t zien van onze foto’s maar we voelen ook. Het plezier van die eerste keer op de wip, met je vader die vlak naast staat. Je voelde je veilig. Je familie aan ‘n lange tafel in een restaurantje in Spanje terwijl de geur van gebraden kippetjes op de grill je neus bereiken. ’t Voelde gezellig en knus met je hele familie aan één tafel.
Een mooi voorbeeld van hoe ons onderbewustzijn werkt, is het volgende verhaal van Judy Weiser. Er is een foto van Judy en haar man toen ze net verkering hadden. Onbewust voelde ze een diepe connectie met die foto. ’t Kwam waarschijnlijk door de manier waarop zij de hand van haar vriendje vast had. Ze hield hem op de foto namelijk bij één van z’n vingers vast zoals een klein meisje heel vertrouwd bij haar vader zou doen.
En er was nog wat anders aan de hand met de foto. ’n Jaar nadat Judy en haar vriend getrouwd waren, liet Judy’s moeder de pasgetrouwde bruidegom fotoalbums zien met jeugdfoto’s van Judy. Op één van de foto’s stonden de ouders van Judy, die net terugkwamen van een boottochtje, ontspannen, lachend en spontaan op de foto. Ze hielden elkaar hand vast, op dezelfde wijze zoals Judy de hand van nu kersverse echtgenoot vast had.
Bewustzijn registreerde wat onderbewustzijn al had ontdekt.
Het kwartje viel. Judy’s bewustzijn registreerde wat mijn onderbewustzijn al had ontdekt, namelijk dat haar vriendje en zij een gelukkig leven zouden leiden. De foto van haar ouders hadden in haar onderbewustzijn een plekje ingenomen, samen met de gevoelens als geluk, zekerheid, vertrouwen.
Judy vertelde dat als iemand haar had gevraagd of ze ooit een vergelijkbare foto had gezien als die van haar met haar kersverse vriendje, dan zou ze nee hebben gezegd.
Als ze die oude foto van haar ouders niet had herontdekt, dan had ze altijd gedacht: ‘’t Voelt goed met deze man’, en dat zou gebaseerd zijn op de manier waarop ze elkaar hand vasthouden. De connectie met de foto van haar ouders die op dezelfde manier elkaar hand vasthouden, heeft zeker bijgedragen aan het veilige gevoel dat ze had bij dit vriendje.
De kracht van foto’s is om te helpen en te genezen.
We leven in een wereld waar foto’s en video belangrijk zijn. Zelfs in de psychologie spelen foto’s een belangrijke rol. ’t Is de kracht van de foto’s om te helpen en te genezen.
Judy Weiser, is oprichter en directeur van het PhotoTherapy Centre in Vancouver, Canada. Zij heeft het boek geschreven ‘PhotoTherapy Techniques, exploring the secrets of personal snapshots and family albums’. Hierin licht zij haar theorie toe aan zorgverleners uit de geestelijke gezondheidszorg, en geeft ze voorbeelden uit de praktijk hoe mensen kunnen worden geholpen door het toepassen van fototherapietechnieken. Met andere woorden foto’s geven therapeuten inzicht waardoor het genezingsproces kan worden bevorderd.